سفرنامه زواره: دِقِ سرخ - دنیای با نشاط مدرسه

دل بستگی ما نسبت به کویر از سفرهای قبل، دلیل آغاز این سفر کوتاه شد. این بار با سفرنامه زواره اما پیمایشی بلند در دل کویر خواهیم داشت.

5:30 صبح اواخر ماه آذر، زمان حرکت ما از تهران به سمت زواره است. طبق پیش بینی های گوگل مپ می بایست 4 ساعته به آنجا می رسیدیم اما با توقف های بین راهی ساعت 10:30 رسیدیم.

مقصد نهایی ما با ماشین، روستای دنیا آباد است. آخرین آبادی قبل از دق سرخ. روستایی تقریبا فاقد سکنه و خانه های قدی می متروک و مخروب با معماری ویژه منطقه، مزرعه های گندم، باغ های انار و سایر اراضی کشاورزی.

قطعا این همه زیبایی و اصالت در روستای دنیا آباد، احتیاج به گشت زنی هم دارد. این گشت زنی باعث شد که کویرنوردی ما با تاخیر یعنی در ساعت 11:20 دقیقه صبح آغاز گردد.

مسیری در حدود 15 کیلومتر پیش رو داریم که باید با پای پیاده طی کنیم. برای اینکه کمتر خسته شویم سعی کردیم تا سبک تر راه بیفتیم. بنابراین به حداقل لباس و آذوقه بسنده کردیم و با چند کوله کوچک که بیشتر وزنش را آب گرفته بود راه افتادیم.

آخرین تصویری که از آدمیزاد یادمان است، آقای کشاورزی با تراکتورش بود که از مقابل هم رد شدیم و دستی تکان دادیم.

اولین منطقه ای که با آن روبرو شدیم، منطقه جنگلی با پوشش درختچه های تاغ است. روستاهای هم جوار کویر و شهر زواره زندگی خود را مدیون این درختچه ها هستند، چراکه مانع از ورود شن های روان به آبادی ها می شوند.

پوشش زمین در این بخش شن های نرم بود و به هنگام راه رفتن در پشت سرمان خاک به پا می شد. (بیچاره نفر آخر!)

ردپای شتر در منطقه جنگلی زیاد دیده می شد. بعد از یک ساعت پیاده روی، رفته رفته از تراکم درختچه ها کم و کمتر شد و زمین رو به سفیدی می گذاشت. (شبیه سرزمین اشباح می شد)

با آخرین درختچه منطقه جنگلی عکس گرفتیم و پس از آن فقط زمین خالی. لم یزرع. بدون هیچ موجود زنده ای.

تصاویر بی نظیری را شاهد بودیم. پیوند آسمان و زمین. اتصال آبی و قهوه ای. خط افق. صافِ صاف. پر از سکوت، سکوتی گوش خراش.

رملی در دوردست ها مقصد نهایی ما بود با دنبال کردن آن سعی می کردیم که از مسیر منحرف نشویم. قطعا اگر آن رمل نبود، بارها و بارها گم می شدیم.

با گذر زمان انواع پوشش زمین را پشت سر می گذاشتیم؛ نرم، هموار، خشن، سفت، ناهموار ….

حدود دو ساعت و نیم است که بی وقفه در حال پیاده روی هستیم. همچنان فاصله زیادی تا رمل ها داریم اما خستگی ماهیچه های پا و گرسنگی دستور می دهند که کمی تجدید قوا کنیم. از آن طرف هم وقت تنگ است و غروب نزدیک. بنابراین در عرض یک ربع غذایی می خوریم و استراحت می کنیم.

ناهار= نان+خرما

همچنان تا رمل فاصله زیادی مانده. ترس از شب کویر ما را دودل نموده که از همین جا برگردیم یا به راهمان به سمت رمل ادامه دهیم؟

احساس میکنیم که اگر الان برگردیم خستگی ناشی از نرسیدن به هدف، در تنمان تا ابد خواهد ماند و خیلی حیف است که بعد از این همه پیاده روی به آخر ماجرا نرسیم. بنابراین دوباره مسیر را به سمت رمل ادامه می دهیم.

با این نان و خرمایی که ما خوردیم و بگوبخندی که داشتیم، انرژی خوبی برای ادامه مسیر گرفتیم.

در برخی از نقاط پوشش زمین آنقدر خشن و ناهموار بود که کفش های چندتامون پاره شد.

در طول مسیر عجایبی می دیدم که یکی از آن ها سوراخ کوچکی بود که در فاصله 40 الی 50 سانتی آن آب وجود داشت. وجود سفره آب زیرزمینی، آن هم در این فاصله نزدیک به سطح زمین خیلی جالب بود. از روی کنجکاوی دستمان را درون سوراخ کردیم و بلافاصله جریان هوای گر می را درون آن احساس کردیم. آب درون آن نیز نسبت به محیط خیلی گرم تر بود. کمی از آب چشیدیم. فقط می توان گفت شور شور شورررررر. می گردد گفت از مرحله اشباع هم گذشته. انگار نمک خالص آن هم از نوع مایع بود.

همچنان در حال حرکت به سمت رمل. سه ساعت و اندی است که در حال پیاده روی هستیم و در طول این مدت هیچ موجود زنده ای ندیدیم. هیییچ.

از دوردست و پشت سرمان نقطه سیاهی با سرعت نه چندان زیادی در حال نزدیک شدن به ما بود. تماشا این موضوع کمی ما را نگران کرد. با زوم دوربین سعی کردیم ببینیم که چیست… تراکتور!

تراکتور از مسیری دیگر و مستقیم به سمت رمل ها در حرکت بود. برای ما عجیب بود که در آن ساعت نزدیک به غروب تراکتوری با یک گاری در پشتش و آن هم پر از آدم، اینجا چه کار می نمایند.

به چهارمین ساعت از پیاده روی بی وقفه مان نزدیک می شویم و حسابی خسته ایم. از طرفی با نزدیک شدن به غروب، هوا سرد و سردتر می گردد.

فکر اینکه شاید ما هم بتوانیم با تراکتور برگردیم، بهمان انرژی داد و به سرعت به سمت رمل های شنی حرکت کردیم تا ببینیم چه خبر است.

و بالاخره به رمل رسیدیم… (لانه شیطان)

حس کردن خاک نرم رمل ها، خستگی را از پاهایمان، بعد از چهار ساعت پیاده روی مداوم می گیرد و مهم تر از همه اینکه بالاخره به هدفمان (یعنی رسیدن به ته ماجرا) رسیدیم.

ساعت نزدیک 4 بعدازظهر است. پایین آمدن خورشید، هوای ابری، سایه های ابرها، تصاویر زیبایی رو ایجاد می نماید.

هوا سرد و سردتر می گردد. با شال و پارچه هایی که داشتیم سعی می کردیم جلوی دهان و بینی مان را ببندیم تا نفسمان گرم بماند.

لباس های گرم ما هم درون ماشین مانده بود.

راننده های تراکتور از مردمان حاشیه کویر بودند (گرم و صمیمی و انسان)، آدم های پشت تراکتور هم گردشگرانی بودند که با تور به آنجا رسیده بودند. بعد از سلام و علیکی با راننده ها و روبه روشدن با تعجب آن ها که با پای پیاده چگونه خود را به آنجا رساندیم، با روی خوش به ما اجازه دادند که با آن ها برگردیم.

حالا دیگر می توانستیم بدون استرس برای برگشت، راحت روی رمل ها لم دهیم و منتظر حرکت گروه باشیم.

مثل معجزه بود. تا این لحظه به عمق ماجرا پی نبرده بودیم.

از بالای رمل ها به تفریحات گروه تازه وارد نگاه می کردیم.

تفریحات آن ها جمع شدن دور آتش، بزن وبرقص، خوردن بلال، عکس گرفتن و مهم تر از همه زباله ریختن بود!

هیچ کدام آن ها کویر را آن طور که باید درک ننموده بودند. سکوت کویر را نشنیده بودند. خاک کویر رو حس ننموده بودند. قدرت طبیعت و کاری که کویر با چشم آدم می نماید را نفهمیده بودند. 4 ساعت پیاده روی در کویر شاید چیزی به نظر نرسد، اما اثری که کویر روی روان آدم دارد این 4 ساعت را دوبرابر می نماید.

کویر هم زیبا است، هم خوفناک…

حدود ساعت 5 صدای استارت روشن شدن تراکتور را شنیدیم از ترس جاماندن، از شیب 80 درصدی رمل پایین آمدیم تا سریع سوار شویم.

زودتر از همه گردشگرها سوار تراکتور شدیم. حسابی خودمان را جمع کردیم که یک وقت نگویند این ها جای ما را تنگ کردند. البته گردشگرها هم بسیار مهربان بودند و وقتی فهمیدند ما این راه را پیاده طی نموده ایم، هوایمان را بیشتر داشتند. روی گاری تراکتور، فقط یک موکت نازک پهن شده بود که مثلا راحت باشیم.

حرکت کردن تراکتور همانا و آمدن دل وروده ما به دهنمان هم همانا! (تکان های شدید و عجیب غریبی داشت که هر لحظه می گفتیم همین الان است که چرخ گاری از جا دربیاید)

هوا هنوز خیلی تاریک نشده بود اما تا دلتان بخواهد سرد.

همان طور که پیش می رفتیم آسمان تیره و تیره تر می شد و وقتی پشت سر را می دیدم، فقط ظلمات مطلق نمایان بود. هر لحظه که می گذشت ما به عمق فاجعه ای که ممکن بود بر سرمان بیاید و معجزه بودن تراکتور بیشتر پی می بردیم.

تاریکی مطلق، زمین ناهموار دشت، سرما و سرما.

برای همین با وجود سختی نشستن در تراکتور هر ثانیه خدا را شکر می کردیم.

مقصد تراکتور روستای شیخ رجب بُرسی است که بعد از حدود یک ساعت و نیم به آن رسیدیم. سرتا پایمان (کیف ها، دوربین، لباسمان) پر از شن های کویر شده بود.

اما مقصد ما روستای دنیا آباد است (محل پارک شدن ماشین مان)، هنوز کامل نرسیدیم.

وقتی رسیدیم تمام عضلاتمان از سرما می لرزید و به این فکر می کردیم که چطور می خواهیم خود را از روستای شیخ رجب به دنیا آباد برسانیم. طبق گفته راننده تراکتورها، حدود 3 کیلومتر فاصله بود اما به نظر خودمان و طبق نقشه بیشتر بود.

در روستای شیخ رجب تعدادی اتاق برای گردشگران ساخته بودند.

دوباره راننده تراکتور فرشته نجات ما شد. پیشنهاد جای خواب رایگان در روستای خودشان به ما داد. با تراکتورش به روستای خودش (علی آباد) رفتیم و بعد با ماشین شخصی اش ما را به روستای دنیا آباد برد تا به ماشینمان برسیم.

ما آدم های شهری عادت کردیم بدگمان باشیم. این همه مهر و محبت از طرف یک غریبه برایمان غیرقابل باور بود.

روستای علی آباد برای ما خاطره شد. روستایی که حتی نامش هم روی نقشه نیست، اما جایش را خوب در قلب ما باز کرد. روستایی آرام، باصفا، مردمانی مهربان، باغ های انار، زمین های کشاورزی، ماشین آلات کشاورزی، خانه کبوتر و آسمان آبی.

رنگ خدا در این سفر خیلی پررنگ بود. اگر این تراکتورها به آنجا نمی رسیدند، معلوم نبود که چه می شد. کویر را خیلی ساده انگاشته بودیم… در حیرتیم. در حیرت کویر…

پی نوشت: عکس اول تزئینی و سایر عکس ها به وسیله شرکت نماینده ارسال شده است.