آشنایی با روشهای کاهش وابستگی کودک به والدین - دنیای با نشاط مدرسه

اگر احساس جدایی بکند،خودشان را دور چای شما می پیجاند و محکم آن را می گیرد و گریه می نماید.البته،بچه ها پیش از آنکه به سن بلوغ برسند، معمولا راههای دیگری را برای کنار آمدن با جدایی پیدا می نمایند، ولی در حدود چند ماهگی، آویزان شدن، تجربه خسته نماینده ای برای والدین به شمار می رود.

بچه های که دچار هیجانات منفی دوری از پدر و مادر می شوند اغلب ممکن است جیغ بزنند، گریه نمایند، قشقرق به پا نمایند و یا حتی برای جلب توجه استفراغ نمایند. اینگونه بچه ها می توانند یاد بگیرند که با دوری و جدایی از والدین کنار بیایند.

البته به شرطی که شما به آنها اطمینان خاطر دهید، دور بودن از آنها را با آنها تمرین کنید و به دلواپسی ها و حرف هایشان گوش فرا دهید. اغلب بچه ها طبیعی بین 9 ماهگی تا 4 سالگی علائم وابستگی را از خود بروز می دهند.

بچه های بزرگتر چنانچه بدلیل تغییرات زندگی احساس تنش و استرس نمایند، می توانند این خصوصیت را از خود بروز دهند. داشتن یک فرزند وابسته مانند قرار دریافت در غل و زنجیر است.

چرا که صرفنظر از اینکه کجا هستید و در چه شرایطی و یا چه کاری انجام می دهید او توقع توجه افراطی از شما دارد.

برای اینکه بتوانید گام به گام و به طور تدریجی کودکتان را از خود مستقل و او را با محیط های نامانوس هم آشنا سازید توصیه می گردد:

• اگر کودکتان توانایی حرف زدن دارد، از او بپرسید چرا هنگامی که از شما دور می گردد احساس اضطراب و عصبانیت می نماید.

از او بخواهید که درباره هرگونه تغییرات اضطراب زای زندگی مانند نقل مکان به منزل جدید، تغییر مدرسه، مسائل با دوستان یا مورد گردن کلفتی قرار دریافت از طرف همسالان و ..با شما صحبت کند. تا زمانی که تمام حرفهایش را به شما بگوید شما فقط به دقت گوش دهید.

• از کودکتان بخواهید که یک تصویر یا نقاشی از آنچه که هنگام جدایی از شما احساس می نماید ترسیم کند

این کار باعث می گردد تا او به یک روش خلاقانه احساساتش را با شما مطرح کند، از او بخواهید که هنگام ترسیم شکل مذکور یا اتمام نقاشی ، آن را شرح و تفسیر کند. وقتی که او درباره احساساتش و یا درباره هر موضوع چالش برانگیزی با شما حرف می زند، او را از اینکه در امنیت و آسایش بسر می برد، مطمئن سازید.

• به فرزندتان نشان دهید که احساسش را درک می کنید.

کاری نکنید که احساس کند بیان احساساتش کار غلطی است. برایش شرح دهید که هر چند الان با او بازی نمی کنید اما برایش یک برنامه شاد و سرگرم نماینده در نظر گرفته اید

• قایم باشک بازی کنید.

با بزرگتر شدن کودک،قایم باشک بازی کنید.و به تدریج، زمان و فاصله بازی را در خانه بیشتر کنید.به این ترتیب،آنها جدا شدن از شما را راحت می پذیرند،زیرا این کار با بازی انجام می گیرد.

• اگر علیرغم این کوشش ها باز هم کودکتان به رفتارش ادامه داد ناشکیبایی نکنید و سرش داد نزنید.

در عوض، مجددا و با دقت بیشتر برایش شرح دهید که نمی توانید الان با او بازی کنید. تشویق کنید که با وسایل و اسباب بازیهایش ساعات خوشی سپری کند. مثلا بگویید چرا یک قلعه زیبا برای من نمی سازی؟ لباس شاهزاده، رنگ نشده است؛ به نظرت قرمز بهتر است یا آبی؟ و ….آرام باشید و سراغ کارتان بروید که متوجه گردد واقعا مشغله دارید.

گردآوری: گروه هفت گنج

منبع: فرزندپروری