خیابان ریولی پاریس یادگار آخرین امپراطور فرانسه، عکس - دنیای با نشاط مدرسه

تاریخچه ساخت خیابان

در نهم اکتبر سال 1801 میلادی و زمانی که ناپلئون به عنوان کنسول اول در کشور فرانسه شناخته می شد. او با الهام از یک پروژه انقلابی که در سال 1793 میلادی مطرح شده بود، فرمانی را صادر کرد که بر اساس آن می بایست بین باغ تویلری، میدان وندوم، خیابان سنت اُنوره، خیابان سن فلورنتین، باغ های مجمع اَسومپسیون، بلوار کَپوسین و فوییان مسیری تازه باز می شد. این خیابان جدید به پاسداشت مهم ترین پیروزی نظامی فرانسه در ایتالیا در نخستین لشکرکشی به این کشور؛ ریوُلی نام گذاری شد. نحوه ساخته شدن خیابان ریولی امکان ایجاد دو خیابان دیگر به نام های کاستیلیون و پیرامید را نیز فراهم کرد.

عملیات تخریب و پاک سازی جهت احداث این گذرگاه مهم و جدید در سال 1802 میلادی شروع شد. ریولی تا سال 1803 از میدان کُنکورد به سمت خیابانی که امروزه اِشِل نام گرفته، در امتداد باغ ها و قصر تویلری و لوور گسترش پیدا نموده بود. در سال 1804 میلادی این خیابان برای جشن تاج گذاری ناپلئون سنگ فرش شد. دو معمار مشهور به نام های پِرسیه و فونتِن طراحی ساختمان ها را به شکلی که با طراحی پارک و قصر مجاورشان هماهنگ باشد، برعهده گرفتند. آنها برای ساخت این تفرجگاه تصمیم گرفتند از چیدمان منظمی برای نما استفاده نمایند که هویتش را وام دار طاق های تزئین شده بود.

معماری ویژه

تنها نمونه پیشین استفاده از این شکل معماری پس از ساخت میدان وُژ، در خیابان کُلُن دیده می گردد. این خیابان در زمان دایرِکتوار یا انجمن گردانندگان فرانسه در ناحیه 2 پاریس ساخته شده بود. ابعادی که برای نمای خیابان ریولی در نظر گرفته شده، به خوبی بیان گر ظرافت بی بدیل و شکوه چشم گیر سبک نئوکلاسیسم آن دوره است.

مطالب مرتبط

معروف ترین خیابان های پاریستاریخچه عجیب میدان کنکورد پاریسشانزلیزه، معروف ترین خیابان پاریسبلوار سن ژرمن و خریدهای لاکچری

تمامی ساختمان های این خیابان از یک قاعده پیروی می نمایند؛ سه طبقه که برروی یک طبقه هم کف و یک نیم طبقه با نمای طاقی قرار گرفته اند. نمای همه این طبقات از سنگ است. طبقه اول شامل کتیبه هایی بود با تزئینات سبک و بالکن هایی که با آهنِ چکش کاری شده، نرده کشی شده بودند. طبقه دوم کوتاه تری هم با اتاق زیر شیروانی و نرده کشی روی آن در نظر گرفته شد. تنها قسمتی که مشخص تکلیف نشده بود؛ سقف ها بودند. این امر خود منجر به ظهور سازه های متنوعی شد که تا امروز نیز قابل مشاهده است.

این ساختمان های باشکوه با خطوط مستقیم و پرسپکتیو منحصر به فردشان، به خوبی نشان دهنده ی سلیقه ناپلئون در ساخت این تفرجگاه لوکس و با اصالت هستند. برای خدشه دار نشدن چهره ویژه این خیابان، تاسیس بعضی کسب و کارها مانند قصابی، مغازه هایی که احتیاج به تنور و فر دارند یا مغازه هایی که در آن از چکش استفاده می نمایند، در این خیابان ممنوع اعلام شد. به علاوه هیچ مغازه ای اجازه نداشت که تابلوی خود را برروی طاق ها نصب کند.

این محدودیت ها و قوانین دست و پاگیرانه سبب شده بود تا هیچ کس راغب به خرید این فروشگاه ها و فعالیت در آنها نباشد. برای حل این مسئله، امپراطور با هدف تشویق مردم به حضور در این خیابان، احکامی صادر کرد که بر مبنای آن فروشگاه های خیابان ریولی به مدت 20 سال از پرداخت مالیات معاف شدند. این قانون کمی بعد به 30 سال معافیت افزایش پیدا کرد. با این همه در سرانجام دوران امپراطوری فقط طاق ها و بخشی از ساختمان ها ساخته شده بودند و تکمیل این خیابان در حکومت های بعدی رخ داد.

گذار از عصر امپراطور به روزگار معاصر

پس از سرانجام دوران ناپلئون بناپارت و در دوره های بعدی نیز گسترش و رشد خیابان ریولی ادامه پیدا کرد. دولت موقت جمهوری دوم در سال 1848 تصمیم گرفت ریولی را تا خیابان مارِنگو امتداد دهد. بر اساس تصمیم مجلس قانون گذاران در سال 1851 میلادی قرار شد این خیابان تا محدوده ساختمان شهرداری هتل دو ویل امتداد یابد.

در زمان ناپلئون سوم و طی نوسازی های اوسمان، این خیابان تا سر حد نهایی امروز خود که ایستگاه مترو سن پائول است، ادامه پیدا کرد. در این دوره آب نماها و فواره های موجود در طول این محل و مجاور لوور حفظ شدند، اما بعضی از عمارات و ساختمان های خاص و زیبا در منتهی الیه شرقی خیابان حذف شدند. در سرانجام و به منظور نشان دادن اهمیت این خیابان در پایتخت مدرن فرانسه، شعری از ویکتور هوگو ، نویسنده مشهور این کشور را نقل می کنیم که ذکر آن خالی از لطف نیست:

از پاریس قدیم چیزی جز یک خیابان ابدی باقی نمانده است. خیابانی زیبا که به مانند حرف I کشیده شده است. خیابانی که خوانده می گردد؛ ریولی، ریولی، ریولی